Fotovoltaïsche cel of PV cel

Een fotovoltaïsche cel (zie: Wikipedia) is de bekendste cel welke gebruikt wordt in zonnecellen en dus zonnepanelen. Het belangrijkste deel van een fotovoltaïsche cel is een halfgeleidend materiaal met een scheidingsvlak van een p-type en een n-type dotering. Dit zorgt ervoor dat de stroom in een zonnecel maar een kant op kan gaan. Als het zonnelicht op een zonnecel terecht komt dan worden de elektronen los gestoten. En ze kunnen maar een kant op! Als alle elektronen een kant op gaan dan ontstaat er elektrische stroom.

De zonnecellen met fotovoltaïsche cellen worden in een zonnepaneel geplaatst wat ook wel de naam PV paneel krijgt. PV staat voor Photo Voltaic en het betekent licht stroom. Een zonnepaneel levert een gelijkstroom op. Door de zonnepanelen op een omvormer aan te sluiten ontstaat er wisselstroom. En wisselstroom is wat we in onze huizen gebruiken. Ook kun je een accu opladen om zo een los systeem te ontwikkelen, wat niet op het stroomnet aangesloten hoeft te worden.

Een stukje geschiedenis van de fotovoltaïsche cel

In het jaar 1839 werd het fotovoltaïsche effect ontdekt door een Franse natuurkundige. In het jaar 1883 werd de eerste zonnecel gemaakt. Hierbij werd gebruik gemaakt van een halfgeleider en een dun laagje goud. Er ontstond een rendement van ongeveer 1%. Later ging men silicium gebruiken en ontstond er al snel een zonnecel met een rendement van rond de 6%.

Toepassingen van de fotovoltaïsche cel

De eerste fotovoltaïsche cellen werden in de jaren ’50 gemaakt om ook in de ruimte energie te kunnen opwekken. Met behulp van zonnepanelen was het mogelijk om energie op te wekken. En dit kon men dus in de ruimte gebruiken. Later werd het steeds verder ontwikkeld en vindt men de fotovoltaïsche cellen nu ook op daken om in huizen zonnestroom op te wekken. Zie ook zonnepaneel soorten voor de huidige 4 soorten panelen die te koop zijn.